TY - JOUR ID - 44654 TI - نظریۀ «معماری جمعی» در معماری معاصر کشورهای اسلامی تحلیل و بررسی گونه‌های مختلف معماری جمعی در معماری معاصر کشورهای اسلامی بر اساس ارتباط «معمار - کاربر» JO - فردوس هنر JA - FHJA LA - fa SN - 2717-2317 AU - کامل‌نیا, حامد AD - دانشیار، گروه آموزشی معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه فردوسی مشهد Y1 - 2020 PY - 2020 VL - 1 IS - 1 SP - 70 EP - 86 KW - معماری جمعی KW - معماری مشارکتی KW - کاربر KW - گونه شناسی معماری KW - معماری معاصر کشورهای اسلامی DO - 10.30508/fhja.2020.44654 N2 - بیان مسئله: واژه­‌هایی همچون؛ معماری مشارکتی، معماری جمعی، معماری اجتماعی و ... به‌طورکلی به گونه­‌های مختلفی از حضور کاربر در فرایند طراحی معماری اشاره دارند هرچند که هر یک به لحاظ نوع و سطح مشارکت کاربر در فرایند طراحی با دیگری متفاوت است. بسیاری از منابع موجود در این حوزه­ها بیشتر به جنبه­‌های نظری مشارکت در طراحی پرداخته‌اند، و کمتر به نمونه­‌های بارز آن در معماری معاصر پرداخته شده است. از سویی دیگر معمولاً زمانی که صحبت از مشارکت در طراحی می‌­شود بیشتر یادآور دخالت مستقیم کاربران از طریق پرسش‌نامه، کارگاه و حتی حضور در مرحله ساخت بنا است. این تحقیق به دنبال پاسخ به این پرسش است که گونه­‌های مشارکتی معماری معاصر کشورهای اسلامی شامل چه مواردی است؟ هدف مقاله: رسیدن به طبقه‌­بندی و گونه­‌شناسی معماری جمعی در کشورهای اسلامی. روش­‌شناسی تحقیق: در این تحقیق علاوه بر روش تحقیق کیفی، با استفاده از روش تحقیق عملیاتی-تکنیکی سعی بر این است تا بتوان با استفاده از نمونه‌های کارآمد و پاسخگوی معماری جمعی به طبقه‌بندی و گونه‌­شناسی رویکردهای آن دست پیدا کرد. شیوه گردآوری اطلاعات علاوه بر مطالعات کتابخانه‌­ای و منابع معتبر این حوزه، از طریق بازدید میدانی، مصاحبه­‌های تشخیصی و محتوایی صورت‌گرفته است. فرضیه‌های مقاله: گونه‌­های مشارکتی تأویلی و ناحیه­‌گرا بیشتر در معماری معاصر کشورهای اسلامی استفاده می‌­شود. نتیجه­‌گیری: معماری جمعی، دارای گونه­‌های مختلفی از مشارکت کاربر در فرایند طراحی است به‌طوری‌که بررسی نظریه­‌ها و نمونه­‌های پاسخگوی معماری جمعی نشان می‌­دهد گونه­‌های مختلفی از نحوه تعامل معمار-کاربر وجود دارد؛ این گونه­‌ها شامل: بسیج اجتماعی، مشارکت پرسش‌نامه‌ای، طراحی مشورتی، مشارکت کارکردی، مشارکت تعاملی، ناحیه­‌گرایی و مشارکت تأویلی می­‌باشند. تحلیل و بررسی معماری معاصر کشورهای اسلامی نشان می‌­دهد کاربست نظریه معماری جمعی بیشتر از نظریه­‌های مشارکتی و اجتماعی و از حیث؛ گونه­‌شناسی، بسیج اجتماعی و مشارکت ناحیه­‌گرا و تأویلی، موفق بوده است. UR - https://www.fhja.ir/article_44654.html L1 - https://www.fhja.ir/article_44654_fe0f362ea3a4a320ce0a8d966e1aa6e8.pdf ER -